เช้าวันหนึ่ง ท่ามกลางซากศพ !!!

เช้าวันนี้ ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างประหลาด ปรากฎการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันเลยตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาเหยียบดินแดนอาทิตย์อุทัยแห่งนี้ นี่ฟ้าก็พึ่งจะสาง ภาพทุกอย่างพร่ามัวไปหมด อ้าวขี้ตาติดเต็มตานี่เอง ฉันลุกขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันอย่างเบลอ เบลอ เหมือนมีแรงสะกดจากภายในบังคับให้ฉันต้องพรากตัวเองออกจากที่นอนอันแสนจะอบอุ่น…นี่ฉันกำลังจะออกเดินทางไปไหนหล่ะนี่ จุดหมายปลายทางยังเลอะเลือน พร่ามัว ไม่ชัดเจน ฉันรู้แต่ว่าฉันต้องออกเดินทางไปยังที่นั้น ที่แห่งนั้น…แล้วภาพของจุดหมายปลายทางก็เด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ทุกย่างก้าวที่ฉันก้าวเข้าไปใกล้ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ซากศพกองกันเกลื่อน ดวงตาเหยื่อเหลือกโพลง ในขณะที่มือสังหารก็ยังใช้ตะขอสับเข้าไปที่ซากศพ ลากไปมาอย่างไม่ยี่หร่ะ สายตาผู้คนที่เฝ้ามองอย่างไม่วางตา ไม่มีใครกล้าเข้าไปขัดขวาง หรือแม้แต่ห้ามปราม นี่มันอะไรกัน สถานที่แห่งใดบนโลกมนุษย์ที่สิ่งมีชีวิตกระทำต่อกันได้อย่างโหดร้ายขนาดนี้ บ้านเมืองไม่มีขื่อมีแปแล้วหรือไร ฉันถึงกับต้องเบือนหน้าหนี เพราะไม่สามารถทนดูภาพอันน่าสะพรึงกลัวเหล่านั้นต่อไปได้อีก  แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นป้าย….ตลาดปลาสึคิจิ….

เอาหล่ะกลับมาสู่โลกความเป็นจริง….ก็เพราะตลาดปลาแห่งนี้เป็นแหล่งท่องเที่ยวติดอันดับของญี่ปุ่นเลยหน่ะสิ ใครผ่านไปผ่านมาก็ต้องแวะดู แถมยังอยู่ห่างออกไปแค่ป้ายเดียว (นั่งรถไฟไป 2 นาที) แล้วจะพลาด ไม่ไปได้ไง แต่สิ่งที่ทำให้ปล่อยเวลาล่วงเลยมาจนเข้าเดือนที่ 9 ก็เพราะมันต้องตื่นตั้งแต่ไก่โห่อ่ะ แต่ไหน ไหน ก็ไหน ไหน วันนี้มุ่งมั่นแล้วว่าจะไป ก็ต้องไป ตื่นมาพร้อมเสียงไก่ขันเอ้ก อี้ โอ้ก โอ้ก (เสียงไก่ญี่ปุ่น แปลกๆ แฮะ) แต่จริงๆแล้วเป็นเสียงนาฬิกาปลุก (หรือถ้าจะให้ถูกต้องเรียกว่าโทรศัพท์ปลุกมากกว่า) แล้วก็ต้องบังคับตัวเองให้ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วออกจากบ้านโดยด่วน (ถ้าวันนี้ไม่ไป เดี๋ยววันหน้าต้องตื่นเช้าอย่างนี้อีกนะเอ็ง)

จุดหมายที่จะไปก็ยังไม่ชัดเจน เนี่องจากเค้าบอกว่าอยู่เลยสถานีไปหน่อยเดียว ไอ้ที่บอกว่าเลยไปเนี่ย เลยไปทางเหนือ ใต้ ออก หรือ ตกหล่ะ แต่พอลงจากรถไฟก็ใจชื้นได้ แหมก็นักท่องเที่ยวเดินตามกันเป็นพรวนอย่างกับจะไปประท้วง เราก็ร่วมขบวนไปก้บเค้าดิ ง่ายจะตาย บริเวณไฮไลท์ของตลาดแห่งนี้ก็คือการประมูลปลา ต้องรีบตามไป เดี๋ยวไม่ได้ดู ….

ถึงแล้วก็จะเห็นท่านผู้นำการประมูล ยืนอยู่พร้อมบริวาร …

ส่วนปลาก็เรียงกันเป็นแถว….

เป็นแนวแบบเนี้ยะ…

ถ่ายได้แค่ไม่กี่รูปก็โดนไล่ออกจากพื้นที่ดูจากภาษากายแล้วน่าจะแปลได้ว่า ออกไปซะทีสิฟ่ะ เกะกะ อ่อเห็นเวลาเค้าดูเนื้อปลาเค้าจะเปิดดูตรงหางที่ตัดไว้อ่ะ

ยานพาหนะที่ใช้ขนปลาส่วนมากก็เป็นแบบนี้….

พยายามจับภาพตอนรถวิ่ง แต่ไม่ค่อยทัน เพราะเร็วมาก

งั้นดูตอนจอดนิ่งๆ ละกัน

แต่รถเข็นแบบดั่งเดิมก็ยังมีให้เห็นอยู่บ้างนะ แต่ก็เข็นไวซะ ภาพเบลอเลย (โทษชาวบ้าน จริงๆ โฟกัสผิด)

จบจากไฮไลท์การประมูลปลาทูน่าแล้ว ก็มาเดินเย็นใจ ชมตลาดได้…

ตลาดที่นี่ก็มีทั้งกุ้ง…

หอย…

ปู….

ปลา…

แถมปลาหมึกให้ด้วย…(มาแต่หนวด)

นี่ไง นี่ไง ที่บอกว่าเลือดแดงฉาน…

แล้วก็ตาเบิกโพลง… (น่ากลัวใช่ม้า)

นี่ทั้งแดงฉาน ทั้งเหลือกโพลง…

มาดูแบบที่สยองน้อยกว่าปลาหน่อยละกัน..กุ้ง…พวกนี้อยู่ร่วมกันเป็นหมู่…

ส่วนตัวนี้ สัดส่วนดี ได้แยกอยู่เดี่ยว…

ส่วนตัวนี้ ตัวเล็กนิดเดียว แต่ก็ได้อยู่เดี่ยวอ่ะ ไม่รู้ทำไม

รวมเป็นหมู่อีกแบบ…

ส่วนตัวนี้ ก็ได้อยู่เดี่ยว…ตกลงเค้าจัดกลุ่มยังไงหว่า

แต่กุ้งแบบนี้เค้าขายยกถุงเลย….

มาดูเซ็ตหอยบ้างดีกว่า…

ตัวนี้ ไม่รู้เรียกว่าอะไร แต่ขึ้นกล้องมั่ก มั่ก

ส่วนตัวนี้ รูปร่างหน้าตาคุ้นๆ

หอยงวงช้าง….อันนี้รู้จักเฟ้ยยยยยยย

ส่วนสุดท้ายนี้ก็น่าจะเป็นหอยแมลงภู่ยักษ์

ข้ามมาฝั่งปลาหมึกบ้าง….หนวดปลาหมึกยักษ์ (รู้จักกันอยู่แล้ว)

ปลาหมึกกล้วยหรือเปล่านะ…

ดูอีกแนว…

นี่ก็ปู…เห็นอย่างนี้ยังทำตาปริบ ปริบกันอยู่เลยนะ

เก็บตก ปลากันอีกซักหน่อย….ปลาปักเป้า หาได้ทั่วไปตามร้านหมูกระทะในกรุงเทพ

ส่วนเป็นแพแบบนี้ น่าจะเป็นไข่ปลา…

รูปนี้ไม่รู้จริงๆว่าเป็นตัวอะไร…ขายยังไงจ๊ะ แม่ค้า…

เดินเกะกะ ไปมาก็ไปเจอกับวิธีการหั่นปลาตัวใหญ่ๆที่ประมูลกันเมื่อกี้พอดี…แบบใช้ดาบซามูไร…

แบบใช้ดาบไฟฟ้า….

อุปกรณ์การถอดกระดูกปลา (แหม..จะเรียกก้างก็กระดากอ่ะ ใหญ่ซะขนาดนี้)

วิธีใช้งาน…

อุปกรณ์ตีหัวนักท่องเที่ยวที่เดินเกะกะ ขวางทาง (ไม่มีรูปวิธีใช้งานให้ดูนะ)

เดินวนเวียนท่ามกลางซากปลาเล็ก ปลาน้อย เกือบเป็นชั่วโมง ก็เกิดอาการสลดใจขึ้นมา เห็นปลาที่ตายแล้ว ยังไม่เท่าไหร่ แต่ตอนที่เห็นปลาที่กำลังพะงาบพะงาบ จะตายเนี่ยดิ … ดูแล้วก็อดสลดใจไม่ได้ เดินมาดูนอกตลาดบ้างดีกว่า มีผักผลไม้ขาย ค่อยสบายตาหน่อย…

เห็ดน่ากินอ่ะ….ต้มยำได้ป่าวหนอ…

มาถิ่นนี้ทั้งที เค้าก็บอกกันว่าต้องมาลิ้มลองรสซูชิดูซะที เอาว่ะ กินซูชิเป็นอาหารเช้าตอนเจ็ดโมงกว่าๆ ซักมื้อ เดินมั่วๆเข้าไปร้านนึง เป็นร้านซูชิหมุน ก็ไปเจอหมู่คนไทยนั่งเรียงอยู่ฝั่งตรงข้าม ตอนแรกก็ไม่คิดไร ดั๊นได้ยินคนพูดขึ้นมาว่า ท่านครับหันทางนี้อีกซักรูปครับ ใจเริ่มคิดปะติดปะต่อทันที ข้าราชการป่าวหว่า หรือคนในเครื่องแบบ (ก็เรียกท่าน ท่าน) กิน กิน อยู่เนี่ย ภาษีชั้นหรือเปล่าห๊าาาาา

กลับมาที่จานซูชิตรงหน้า….จานนี้แพงสุด….กลั้นใจหยิบเลยนะเนี่ย…เป็นหอย ไม่ใช่ปลา เคี้ยวแล้วกรุบ กรุบเลย หร่อย แต่ไม่กล้าหยิบเป็นจานที่ 2 หรอกจ้า

นี่ก็เป็นหอยอีกอย่างนึง แต่ถูกกว่าจานเมื่อกี้ กินไปก็สังเกตไปว่าข้าวจะน้อยมาก ถ้าเทียบกับซูชิที่เป็นบุฟเฟต์ แหม ทฤษฎีง่ายๆ ไม่บอกก็คงจะรู้กัน

ส่วนจานนี้คุณท่านฝั่งตรงข้ามเค้าโวยวายกันว่าเนื้อปลาวาฬ เลยลองหยิบมากินบ้าง จริงเหรอ…ไม่จริงมั๊ง…

คุณพี่เก็บเงินที่ร้านจ้า….ยิ้มหวานเชียว

แถมอมยิ้มให้ด้วยนะ….เออ….คิดว่าหนูอายุเท่าไหร่เหรอคะคุณพี่

เอาหล่ะ เป็นอันเสร็จสิ้นภาระกิจ…คงต้องขอลากลับบ้านไปนอนต่อให้ครบ 8 ชั่วโมงเสียที ก่อนที่จะมีสภาพเป็นแบบนี้……