อพยพ

โยกย้าย….โยกย้าย….โยกย้ายมาส่ายสะโพกโยกย้าย บั้นท้ายโยกย้าย….

เทศกาลโยกย้ายมาแล้วจ้า…ย้ายแบบไม่ต้องมีโผ คราวนี้ก็ได้เวลายักย้ายปรับเปลี่ยน เนื่องจากเบื่อรูปแบบบล๊อกเดิม แล้วก็ขี้เกียจไปนั่งจัดการกับมันใหม่ เลยอพยพย้ายถิ่นซะเลย ก็ถือว่าเลื่อนชั้นละกัน จากอนุบาลเป็นปอหนึ่ง แต่เรื่องราวในชั้นปอหนึ่งจะกร่อย เครียด ซีเรียส หรือเข้มข้นกว่าเดิมยังไง ก็ต้องติดตามนะจ๊ะ ส่วนใครที่ยังคิดถึงเรื่องเดิม ก็ยังตามไปดูกันได้ที่ลิงค์ “ถิ่นเก่า” ได้เลยเจ้าค่า…..

เตร็ดเตรน…

ตอนแรกจะตั้งชื่อหัวข้อว่าเตร็ดเตร่ แต่บังเอิ๊ญ บังเอิญไปเปิดพจนานุกรม ในเว๊บราชบัณฑิต เจอคำว่า เตร็ดเตรน ดูจะแนวกว่า เลยเลือกคำนี้ดีกว่า ให้อารมณ์เหมือนลิเกนิด นิดอ่ะ (เตร๊ง…เตรง….เตร่ง…เตร้ง) ความหมายก็ตรงจ๊าย ตรงจาย เที่ยวไปอยู่ไม่เป็นที่ แต่ขอแถมด้วยว่ามีจุดหมายบ้าง ไม่มีบ้างตามอารมณ์ บางทีมีจุดหมาย แต่หาไม่เจอก็บ่อย แล้วแต่เวรกรรมจะพาไป….

ขอประเดิมเรื่องแรกด้วยเรื่อง…โอ้ทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส

เรื่องที่สองมาแบบไม่ต้องให้รอนาน ประสบการณ์ใหม่ๆ สดๆ ซิงๆ…จุดหมายคือ ชาบู ชาบู

ตอนที่สามมีชื่อแบบคลาสสิค ว่า….มนต์รักโยโกฮาม่า

เกิดเหตุการณ์ระทึกขวัญ อย่างไม่ทันได้ตั้งตัวใน….เช้าวันหนึ่ง ท่ามกลางซากศพ !!!

ใครรู้จักเพลงนี้บ้าง…. ชาลา เฮด ชาลา

เรื่องนี้ งดปากเสีย ประชดประชันซะเรื่องนึง ก็พูดถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่…ประนมมือสวยๆ กราบงามๆ

พิสูจน์เรื่องบาป บุญ คุณ โทษได้ด้วยตัวเองใน….ไหว้พระเมื่อวาน…วันนี้ได้ลาบ

ไปกันแบบง่ายๆ ชิวๆ กับ….มรดกโลก รอบพรีวิว

เที่ยวแบบสมวัย มุ่งหน้าไปยัง….พิพิธภัณฑ์ที่อ่านชื่อไม่ออก

รู้จักร้านอาหารแบบนี้ป่าว…ร้านอาหารต่อแถว

โดดงานเป็นครั้งสุดท้ายของปีไปกินซูชิไม่ธรรมดา เพราะมันเป็น…ซูชิอึด

ชักชวนกันมาเปิดประสบการณ์ใหม่ ส่งท้ายปีเก่า ตอนแรก และ ตอนจบ

ประเดิมอาหารมื้อแรกของปี ด้วย… เมนูที่ไม่เคยคิดจะสั่ง

อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องไป… ป๋อมแป๋ม จ๋อมแจ๋ม ท่ามกลางฝนหิมะ

วีรกรรมส่งท้าย ก่อนอำลาฟิตเนส…เก่าๆ มันเป็นสนิม ใหม่กว่าหน้าตาจุ๋มจิ๋ม…

จัดสัมภาระ เตรียมเดินทางไกลไปกับสองป้าใน…สองป้าพาเที่ยวไปกับลากขาทัวร์…

ภาระกิจแรกของร้อนนี้…ภาระกิจตะลุยทุ่งลาเวนเดอร์กันเด้อ…

อารมณ์สุนทรีย์ ฮัมเพลงไปตลอดทาง…ฟ้าจ๋าฟ้า อยากรู้ว่าขอบฟ้าเริ่มตรงที่ใด…

ถ้าแสนแสบทำให้หมอง ก็ลองมาคลองนี้บ้าง….มาคลองนี้แล้วอกไม่กลัดหนอง….โอทารุ

เบื่อที่พักแบบบ้านๆ มาลองพักแบบเก๋ๆ กันบ้างกับ….Youth Hostel ในวัยที่ไม่เยาว์

ชักชวนกันมากินแบบไม่แคร์สังขารที่นี่….คอเลสเตอรอลซิตี้….ฮาโกะดาเตะ

อยากจะชวนกันมาทำซึ้ง แต่ไม่รู้ว่า….จะโรแมนติกกันไหวไม๊…บนนี้…ยอดเขาฮาโกะดาเตะ

ถึงคราวสาวฉันทนาได้ออกโรงพาเที่ยวบ้างนะคะ ตามมาเลยจุดหมายแรก…โรงงานซ็อกกาแล้ด

เที่ยวมื้อนี้ ฉันทนาถึงกับต้องรำพันเป็นร้อยกรอง…ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป…แต่เมาเบียร์นี้ประจำทุกค่ำคืน

ทริปสุดท้ายกับฉันทนา ไปแบบควบรวมกับ…สองโรงงานนี้ มันต่างกันที่ดีกรี

ไม่เคยพบเคยเจอ บ้านแบบนี้…บ้านนี้ไอเดียเก๋ ไอเดียกู้ด

โดนจัง จัง โดนเต็ม เต็ม…โดนหลอกกันแบบศิลป์ ศิลป์

ไม่อยากจะบอกเลยว่า…

“ไม่อยากจะบอกเลยว่า….” ถ้าพูดคำนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่หล่ะก็ แปลว่าเรื่องยาว แถมเรื่องที่ว่าก็มักจะไม่ใช่เรื่องในแง่ดีซักเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่เรื่องเมาท์ ก็เป็นเรื่องวิพากษ์วิจารณ์ในแง่สร้างศัตรู มากกว่ามิตร แต่ถึงยังไงก็ใช่ว่าเรื่องประเภทนี้มันจะมีแต่โทษนะ คุณประโยชน์ลึ๊ก ลึ๊กมันก็ยังพอจะมีซ่อนอยู่บ้าง… หัวข้อนี้ก็อยากจะนำเสนอเรื่องพวกนี้ให้มาถกกันเล่นๆ ยามปากว่าง หรือนั่งหายใจกันเฉยๆ หรืออีกนัยหนึ่งก็คืออยากปลดปล่อย ระบายความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้น และตั้งอยู่นี้ ก่อนที่มันจะดับไปตามสังขารและกาลเวลา แถมได้บริหารสมองกันด้วย ก็อาจมีบ้างนะที่จะเครียด มองโลกในแง่ร้าย หรือในมุมลบ แหม…ก็ไม่อยากจะบอกเลยว่า…..

(ปล. หัวข้อนี้รูปน้อย ถึงน้อยที่สุด เพราะเป็นเรื่องของนามธรรมล้วนๆจ้า)

ขอตั้งชื่อเรื่องที่คาใจอย่างหนักจนต้องมารำพันเป็นเรื่องแรกว่า…แล้วใครหล่ะ…ที่ซวยสุด

ใครมีอาชีพนี้บ้าง…อาชีพยี้

หญิงคิดอย่าง ชายคิดอย่าง ตัวอย่างเล็กๆใน… ป๊าว…ไม่ได้คิดอะไร

เรื่องนี้มีลังเล มาแบบหนังชุด… เส้นบางๆ เดอะซีรีส์

มาเมาท์แบบวิชาการกับ…ทฤษฎีสัมพันธภาพบนเส้นพาราโบลา

รู้จักคนนี้กันไม๊…คนที่คุณก็รู้ว่าใคร