ฟ้าจ๋าฟ้า อยากรู้ว่าขอบฟ้าเริ่มตรงที่ใด….

ชีวิตคนเมืองอย่างเราๆ จะมีกี่ครั้งกันที่จะมีโอกาสแหงนหน้ามองฟ้า แบบไร้ตึกระฟ้า คราวนี้โอกาสเหมาะ ได้มองฟ้าใสแบบฟ้าเป็นฟ้า เมฆเป็นเมฆ แดดเป็นแดด ….

ปกติการมาลั้ลล้าในฮอคไกโดนี่ ชาวบ้านชาวช่องเค้าก็จะขับรถ หรือไม่ก็ขี่จักรยาน แต่ด้วยระดับความสามารถตามแบบฉบับเด็กเมืองขนานแท้ ยานพาหนะที่มีล้อน้อยกว่าสี่อย่าหวังว่าจะใช้เป็น ครั้งนี้เลยต้องพึ่งพาสองขาคู่ชีพ เดินไปตามทางแบบนี้….

บางทีก็มีรูปปั้นบอกทาง…..แค่สงสัยว่าทางที่ชี้ กับทางที่จะไปมันทางเดียวกันหรือเปล่าหนอ….

ระหว่างทางที่เดินไป ก็เจอท้องฟ้า ก้อนเมฆ ภูเขา ทิวสน ทุ่งหญ้า แบบนี้ …. (เบื้องหลังคือ เหงื่อแตกพลั่กๆ แขนขาแสบไปโหม๊ดดดด)

ฉากนี้ นึกถึงเวลาวัดสายตาอ่ะ ที่หมอเค้าจะให้ดูตอนวัดสายตาจำได้ป่าว มีทุ่งหญ้าเขียวๆ ท้องฟ้า ฟ้าๆ แล้วมีรถสีแดง…

ก้อนๆ ที่เห็น กระจัดกระจายอยู่นี่ ฟางนะคะฟาง เก็บเรียบร้อยม๊าก แบบขอซูฮกในความร้อยเรียบ เนี๊ยบนิ้งของท่านจริงๆ

ปลูกผักกันแบบแนว แนว….

นึกไม่ออกว่าบ้านเราปลูกผัก กันตรงเป็นระเบียบเป๊ะ แบบนี้ไม๊

ลาเวนเดอร์ตามมาหลอกหลอนอีกแล้วเจ้า….

นอกจากเจ้าระเบียบแล้ว ยังขี้สั่งอีกด้วย เฮ้อ…. เอะอะ ห้าม เอะอะ ห้าม

อ้ายคนจน จำต้องทนปั่นรถถีบ … เห็น อ้ายหรือเปล่าเสื้อแดงเป็นจุด….

ทุ่งรวงทอง….

เหลือง เขียว ฟ้า (งานนี้ แดงไม่มีเอี่ยว)

หนทางยังอีกยาวไกล… (เฮ้อ……)

สวย ใส ไร้เมฆแบบนี้ … ทายดิ๊กี่องศา ….

บรรยายยังดีหล่ะ ภาพนี้….

ไปชมวิวตรงจุดชมวิวมั่ง…

บ้านใครหล่ะ … ไปทำความรู้จักกับเจ้าของบ้าน ดีม๊ะ ….

อ้าว….เอารั้วมากั้น….

เลนส์กล้องร้าว หรือไร …

ดู๊ ดู ดู เมฆ ….

เมฆแถวตอน แนวตั้ง ….

ลาเวนเดอร์ มาได้ตลอด….

เหมาะกับเพลงนี้ที่ซู๊ด … ฟ้าจ๋าฟ้า อยากรู้ว่าขอบฟ้าเริ่มตรงที่ใด ….

ดู ดู วิว กันไป…

หมดแรงบรรยาย….

อาบแดด จนผิวสีแทนได้ที่แล้ว ตอนขากลับก็นึกอยากจะขี่เมฆกลับจริง จริ๊ง….